zeynepdemirbilekblog.com

Bence şöyle gelişiyor. Damacana kılıfınızın size verdiği mutluluğu vermeyen, fayda sağlamayan insanları hayatınızdan çıkararak. Bu kadar da basit bir formül. Bazılarını son bir sinir anında, aslında inceldiği yerden kopacakken kesiveriyorsunuz. Bazılarının olmamasından olmasının daha hoş bir esinti vereceğini anlıyorsunuz. Bazılarından iğrenme noktasına gelip, koşarak uzaklaşıyorsunuz. Bazıları için artık damacana kılıfının kurdelesi bozulmasın diye bir bardak […]

Eşsiz kokuların başında açık ara farkla bebek kokusu bulunur. Tanımlaması mümkün olmayan, halk arasında cennet kokusu olarak addedilen o koku, böyle diyarlardan diyarlara ışınlar insanı. Hele bir de bebeğin birinci dereceli sorumlusu değilseniz tadından yenmez. Sev, öp, kokla; durum arıza yapmaya yüz tuttuğunda olay yerini terk et. Sular durulduğunda kaldığın yerden devam. Tabii bu noktada

Evet, enteresan bir duygudur kendisi. Yüksek müsaadenizle bir anım üzerinden inceden “bence güven”i işleyeceğim. Lise birdeyim, tiyatro grubuna katıldım. Şaka gibi izlediğim sınırlı sayıda oyundan biri Tore’yi sergileyeceğiz. Oyunu da nasıl beğenmişim, nasıl etkilenmişim, neredeyse replikleri kazımışım bir yerlere. İnanır mısınız, başrol seçiliyorum. Nene… Nasıl da bilge bir kadın. En güzel duygunun insanı oluyorum haliyle.

Mesela ben kahve makinesinin çıkardığı sesin hastasıyım. Düğmeye bastığın an tok bir ses geliyor ya direkt güven hissi uyandırıyor bende. Hele de günün ilk kahvesi amaçlı kullanılıyorsa, başka bir mutluluk verir insana. Etrafta mini mini kalpçikler uçuşur. Ardından o suyu alma anı, güne dair hazır olma özgüveni verir. Hele o son evre yok mu, neredeyse

Zamanın birinde bir yerlerde okumuştum. Çok hoşuma gitmişti. “Budur” demiştim, çünkü kedi olma deneyimim vardı benim de. Metin genel hatlarıyla şöyle; kedisi yanında yatan adam, mutfağa, banyoya vs. gitmek istiyor, belki de ihtiyacı var, lakin kedi o kadar keyifli ki kaldıramıyor onu da. Sonrası yavaştan kedinin koltuktaki yerini daraltıyor. Ardından dokunulmasını istemediği yerlere dokunuyor (ki

İzafi bir durumdur. Haliyle ben kendimden bahsedeceğim. Bir kere hayatımın bir dönemine damga vurmuş biri, olsa da olur olmasa da noktasına geldiyse vazgeçerim. Sırf gerginlik oluşmasın, tartışma çıkmasın diye ortam içinde sabır değil tahammül ettiğim kişilerden de vazgeçerim. Karşıdakinin kendince seni aptal yerine koyduğu; özellikle bir enayi tarafından enayi muamelesi gördüğüm durumlara maruz kaldığım zaman;

Büyüyoruz günbegün, olgunlaşıyoruz, yaşlanıyoruz. Çocukluk güzel… Masum, dürüst, sırdaş… İnsanları yargılamıyorsun, gözlerini üzerlerine dikmiyorsun. Gıybet etmiyor çocuklar, laf sokmuyor, bile isteye kullanmıyor seni, ötekileştirmiyor. Hareketlerinin nereye gideceğinin hesabı içinde değil. Bu noktada içimdeki çocuğu saklı tuttuğum için mutlu ve gururluyum. Zaman zaman yüzeye çıkması da bana çok iyi geliyor. Bir yandan özgür bir yandan tutsak

Değerli çiçeklerin yuvası, insanın kalbidir. Orada büyümeli, orada yeşermeli; zamanı geldiğinde yapraklarını orada dökmelidir. Bazen gübresi, bazen suyu eksik ya da fazla gelse de; yapman gereken, inancınla, sevginle, bilgeliğinle onu yeşil tutmak; üstündeki eli her daim hissettirmektir.

1.Çok açsınız, ocağı kullanırken irili ufaklı kirlenmeler oldu. Ne yaparsınız? A) Üstten kabasını alır, yemeğimi öyle yerim. A2) Görmezden gelir, yemeğime bakarım. Analiz A) Seni kınıyorum ve laflar hazırladım. Bir işin de ilerisini düşünme be, unutma sonunu düşünen kahraman olamaz. Analiz A2) Seize the day bebeğim, tebrikler! Böyle insanlarla sevgililik akşam evlere dağılmak münasebetiyle candır.

Hobaa… Bu bakış açısı denilen kavram, en az “bence” kadar tehlikeli değil midir sizce de? Tehlikenin farkında mısınız? Önce zehrini akıtıp ardından ‘’bence’’yi yapıştıranlar, bakınız; biz de ziyadesiyle bir şeylerin farkındayız. Sana gelince ey “Bakış Açısı”… Öyle kibar kibar durduğuna bakmayın siz; kendisi de az buz değildir. Kısaca, aynı şeye bakıp, her kişinin kendine göre