BLOG

Zamanın birinde bir yerlerde okumuştum. Çok hoşuma gitmişti. “Budur” demiştim, çünkü kedi olma deneyimim vardı benim de. Metin genel hatlarıyla şöyle; kedisi yanında yatan adam, mutfağa...

İzafi bir durumdur. Haliyle ben kendimden bahsedeceğim. Bir kere hayatımın bir dönemine damga vurmuş biri, olsa da olur olmasa da noktasına geldiyse vazgeçerim. Sırf gerginlik oluşmasın, tartışma...

Büyüyoruz günbegün, olgunlaşıyoruz, yaşlanıyoruz. Çocukluk güzel… Masum, dürüst, sırdaş… İnsanları yargılamıyorsun, gözlerini üzerlerine dikmiyorsun. Gıybet etmiyor çocuklar, laf sokmuyor...

Değerli çiçeklerin yuvası, insanın kalbidir. Orada büyümeli, orada yeşermeli; zamanı geldiğinde yapraklarını orada dökmelidir. Bazen gübresi, bazen suyu eksik ya da fazla gelse de; yapman gereken...

1.Çok açsınız, ocağı kullanırken irili ufaklı kirlenmeler oldu. Ne yaparsınız? A) Üstten kabasını alır, yemeğimi öyle yerim. A2) Görmezden gelir, yemeğime bakarım. Analiz A) Seni kınıyorum ve laflar...

Hobaa… Bu bakış açısı denilen kavram, en az “bence” kadar tehlikeli değil midir sizce de? Tehlikenin farkında mısınız? Önce zehrini akıtıp ardından ‘’bence’’yi...

Ölen eşin yüzüğünü onun yanına gidene kadar parmağında taşımak. Tolstoy’un eşi ölünce eve gidip bu acıyı eşiyle paylaşma isteği. Leon gibi Gönül Yarasındaki gibi sahiplenme sahiplenilme teması...